هر آدم عاقلی قبل از اینکه کاری را انجام دهد، شرایط اجرای آن و پیامدهای ناکامی در دستیابی به نتیجه مطلوب را بررسی می‌کند.

اساساً «پیش‌بینی کردن» و عاقبت اندیشی در اجرای امور یکی از شروط عقلانیت هر کاری است و معمولاً بزرگترین ناکامی‌ها از نادیده گرفتن پیش‌بینی‌ها نشأت می‌گیرد.

بدیهی است هر اندازه که مطلوبیت اجرای یک کار، دارای اهمیت باشد، به همان اندازه پیش‌بینی پیامدها و عواقب آن اهمیت می‌یابد. یک پیش بینی مناسب از عاقبت انجام کار، می‌تواند ضریب اطمینان از موفقیت اجرای آن را افزایش دهد و هزینه جبران اشتباهات را کم کند.

این ویژگی «پیش‌بینی کردن» به همراه نیاز روزافزون انسان به دقت در انجام امور آینده، باعث شده است تا سنجش شرایط پیش رو و بررسی احتمال موفقیت کارها، در طول تاریخ از حیطه حدس و گمان و یا فال بینی‌های خُرافی به یک فرآیند علمی و قابل اندازه‌گیری ارتقا یابد و دانش «پیش‌بینی کردن» به یکی از مهمترین انواع مهندسی در دنیا تبدیل شود.

بررسی میزان موفقیت سرمایه‌گذاری در بازارهای سهام، احتمال پرتاب دقیق یک ماهواره به فضا و یا اطمینان از تولد یک فرزند سالم پیش از ازدواج والدین او، نمونه‌هایی از کاربرد پیش‌بینی علمی در دنیای امروز هستند، اما بدون شک یکی از رایج‌ترین انواع پیش‌بینی علمی در زندگی روزمره انسانها، توجه به اطلاعات هواشناسی و بررسی شرایط آب و هوایی محیط اطراف است.

‏